Op woensdag 20 juni 2018 zijn we met een kleine groepje naar Huzarenstuk geweest. Twee figuranten zijn klaar voor "actie" op een filmset van een oorlogsdrama. Soms uren wachten om 1 seconde vaag in beeld te komen. Waarom doen ze het? Misschien om nog roem te krijgen.

De kleine Flip Filz is onervaren naast Bram Coopmans, die hem waarschuwt - uitkijken dat je shot er niet uitgesneden wordt - Mimisch sterk spel van beide mannen. We zagen hier een vriendschap ontstaan tussen werkelijkheid en fictie. Het leven enige betekenis geven en in je zelf geloven blijkt het belangrijkste te zijn.


----

Op de filmset van een historisch oorlogsdrama staan twee figuranten klaar voor de opnames. Ze hebben zich ingelezen, ingeleefd en zijn in vol ornaat opgetuigd als echte huzaren. Maar ze staan zo ver weg dat ze de cameraploeg niet eens kunnen zien. Ziet de camera hen wel? Worden ze gefilmd?

Het zekere voor het onzekere nemend houden de mannen strijdbaar vol. Ze willen de opnames niet verpesten of - erger nog - roemloos sneuvelen in de montage.

“Kijk eens naar de paardenvijgen. Ze zijn vers!”
 “Nee joh, ze lagen hier de hele tijd al.”
 “En toch slaat de damp er nu vanaf. Ik ruik een paard dat niet is langsgekomen.”

In Huzarenstuk zien we twee gekneusde mannen met een hartstochtelijk verlangen weer een rol van betekenis te spelen. Bram Coopmans en Flip Filz voeren u mee naar een verraderlijk gebied tussen feit en fictie, waarin een wonderlijke vriendschap ontstaat.