En dan opeens... zitten we thuis! Het heeft me uiteindelijk toch nog wel overvallen. Nu zijn we inmiddels ongeveer 2 weken verder. En ik moet eerlijk zeggen: ik vind het niet heel erg! Ik geniet ervan niets te hoeven. Gelukkig is het stralend weer, en ben ik veel in de tuin. Ik klus er wat, lees, puzzel ( 1000 stukjes), bak en braad (heb een kleine afzet markt). Ik hang veel aan de telefoon, heb Zoom ontdekt en maak praatjes met de buren, die in hun raamkozijn zitten te lunchen. Af en toe komt er iemand langs (let op: 1,5 meter) , wandel ik wat door onze stille, prachtige stad, en af en toe ga ik naar Albert Heijn. Heerlijk rustig allemaal! Maar langzamerhand begin ik het ook te missen: de gezelligheid van een groepje mensen, de makkelijke ongedwongen omgang met elkaar. Zonder die 1,5 meter afstand. Gezellig samen wat doen, samen eten, ff naar de film. Het gewone leven gaat gewoon door, en ik mis het om ook lichamelijk troost te kunnen bieden bij verdrietige omstandigheden van vrienden. Of om te omhelzen in blije tijden. Ik heb geen idee hoe lang dit nog zal duren. Hoewel ik er ook van geniet, hoop ik, juist daarom, echt toch niet te lang!